Doen waar je zin in hebt.

Ik schaam me diep. Iedereen die hier weleens meeleest moet wel denken dat ik in een acute depressie geschoten ben. Een berichtje posten dat je een beetje depri bent en vervolgens bijna twee maanden niet meer posten. Dat ziet er niet echt hoopvol uit.
Nou gelukkig valt dat allemaal reuze mee. Ik ben er nog en eigenlijk gaat het allemaal best goed hier. Ik had alleen heel veel dingen te doen en kon steeds niets bedenken om over te schrijven.
Maar nu vond zelfs ik het toch hoog tijd worden voor een stukje.

We zitten hier midden in de "het is bijna kerst drukte". Rick hoeft nog maar een weekje naar school daarna heeft hij lekker vakantie. Twee weken zonder wekker, gehaast en heen en weer naar school geren. Heerlijk! Gewoon lekker doen waar we zin in hebben.

Straks gaan Pat en ik uiteten(om alvast te wennen aan het "doen waar we zin in hebben" gevoel.) Rick en Josh gaan macaroni eten bij oma R. Dat vinden ze beiden helemaal super. Wat hen betreft mogen wij dan iedere dag wel uiteten gaan. Josh ziet er trouwens niet uit. Hij is vanmorgen gevallen en had zijn tand door zijn lip. Die is nu dus drie keer zo dik en Josh komt om de vijf minuten, al wijzend naar zijn lip, vertellen dat het heel erg "au" doet. Nu zou je dus denken dat hij zijn mond wel even de tijd geeft om te herstellen, maar niets is minder waar. Ik betrapte hem net terwijl hij onder de kerstslinger zat en alle kerstballen probeerde af te likken. Hij hoopte volgens mij dat de glitters op de ballen naar poedersuiker zouden smaken. Het leek mij niet echt heel gezond voor hem dus ik heb hem vriendelijk verzocht de kerstballen verder met rust te laten. Dit nam hij me niet in dank af, zoals alles wat ik tegen hem zeg de laatste tijd. Als ik al naar hem kijk, begint hij al nee te roepen en zet het op een krijsen. Hij rent vervolgens naar de keuken en wijst naar de snoeppot om te vertellen dat hij een rolletje snoepjes wil. Als hij die niet krijgt van me, gaat hij op slooptocht door de kamer. En geloof me, hij vindt heel veel wat gesloopt kan worden. Hij heeft volgens mij nog steeds niet in de gaten dat dit gedrag hem niet echt veel oplevert. Ik hoop dat dat besef ooit gaat komen voordat we hier in een ravage belanden. Hopen jullie met me mee???? Alvast bedankt.

xxx Cel

Een beetje depri

Soms heb je van die dagen dan wil je eigenlijk niks. Je weet niet waarom, maar wel dat het zo is. Uit je bed komen lukt wel, maar met veel moeite. De alledaagse dingen gaan veel langzamer en met veel meer gemopper dan anders. En de leukere dingen, hmmm die zie je op zulke dagen niet echt voorbijkomen. Vandaag heb ik dus duidelijk zo'n dag. Nu kan ik me wel gaan afvragen hoe dat komt, maar ik zou liever willen weten hoe ik er vanaf kom. Het past namelijk eigenlijk niet bij mij. Ik ben meestal vrij positief ingesteld. Ik hoop maar dat het snel overwaait.

Rick heeft nu herfstvakantie en is gisteren teruggekomen van een logeerpartij bij Opa en Oma.
(Oh, en tante L. niet te vergeten.) Hij heeft het reuze naar zijn zin gehad en vroeg vijf minuten na thuiskomst of hij niet nog een nachtje bij ze mocht logeren. Hij was tenslotte pas drie nachten weggeweest. Vannacht heeft hij bij mij in bed geslapen en morgenavond mag hij bij z'n andere oma logeren, zo ook zaterdag, maar dan samen met zijn kleine broer. Pat en ik hebben dan namelijk een personeelsfeest op de Pier. Ik zie mijn grote knul dus niet zo heel veel deze vakantie. Ik had wel allerlei dingen bedacht die we konden gaan doen. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat het weer niet mee zou werken. Ik hoop maar dat het zonnetje nog tevoorschijn komt deze week. Misschien dat mijn depri bui dan ook gelijk verdwenen is, dat zou helemaal mooi zijn. Tot die tijd zwelg ik nog even in zelfmedelijden. ;)

xxx Cel

Zoek de verschillen.

Zo zag ons huisje eruit.








Na ruim een week herrie, stof en andere leuke verrassingen ziet het er zo uit.
Ik ben er zo blij mee!!!!








xxx Cel

Eindelijk weer wat Layouts

Hier zijn nog wat LO's die ik gemaakt had, maar nog steeds niet hier geplaatst had.






Sorry voor de weerkaatsing van het licht in de foto's.




En dan hier nog een iets oudere speciaal voor ome P. Hij heeft namelijk deze prachtige foto's gemaakt van de mannetjes.



xxx Cel

Een nieuwe verslaving.

Waren het eerst nog de Pokemonkaarten die mij af en toe tot wanhoop dreven, tegenwoordig word ik dagelijks geterroriseerd door een klein geel kereltje dat in bomen klimt, zwemt, springt, rent en vooral nog wel eens dood neervalt. Dit tot grote ergernis van Rick die met de controller van de playstation in zijn handen zit en het kleine gele kereltje bestuurt. Pacman heet het gele ettertje en ik word gek van hem. Nou ja eigenlijk kan Pacman er niet zo heel veel aan doen natuurlijk, maar hij heeft Rick compleet in zijn macht.
Het begon heel onschuldig hoor, het spelletje lag al een paar jaar in de kast. Ik had het voor mijzelf gekocht, maar kwam al snel tot de ontdekking dat ik er niet echt het geduld voor had. Rick zag het een paar weken geleden liggen en vroeg of hij het een keer mocht spelen. Ja hoor dat mocht best. Het is tenslotte een redelijk vredig spelletje zonder wapens en rondvliegende bloederige ledematen. Nou hij vond het direct geweldig. De besturing leek in het begin nergens op. Pacman ging alle kanten op behalve de goede en Rick bewoog zelf net zo hard mee op zijn stoel. Hij maakte de raarste bewegingen en zat soms zelfs achterstevoren op zijn stoel omdat Pacman zijn richting op moest lopen en hij kennelijk dacht dat dat beter ging als hij de controller dan aan de andere kant hield. Dat was zo grappig om te zien, ik heb er zelfs de videocamera bijgepakt. Maar toen begon de ellende, hij kreeg het steeds beter door. Behaalde zelf het einde van de levels en werd steeds fanatieker. Hij wilde alleen nog maar Pacman spelen. 's Morgens voor schooltijd, tussen de middag en 's middags uit school. Dat ik het daar niet mee eens was kon hij maar niet begrijpen. Dat ik laatst het apparaat uitgezet heb, omdat hij hysterisch aan het janken was omdat hij niet "over de lava" kon springen, heeft hij me tot op de dag van vandaag nog niet vergeven geloof ik. Maar maandag morgen was de grens bereikt. Ik werd wakker om een uur of zes 's morgens. Ik denk wat hoor ik toch? Heel zachtjes in de verte hoorde ik: Boink, boink, boink. Loop ik naar beneden, zit daar een jongetje in pyjama Pacman te spelen. Ik vertelde hem dat het daar nog veel te vroeg voor was en stuurde hem terug naar bed. Ruim een kwartier later hoor ik weer dezelfde geluiden van beneden komen. En ja hoor, hij zat er gewoon weer!!! "Ja mam, ik vond het al zo licht buiten het is heus wel ochtend." Nou dat was de druppel. Ik was het zat. Het ventje is gewoon verslaafd. Ik heb hem verteld dat hij de hele week geen Pacman mag spelen. Diep beledigd was hij. Hij riep trouwens nog wel dat hij het helemaal niet erg vond want nu had hij tenminste weer eens tijd om andere dingen te doen. Nou ik ben benieuwd.

xxx Cel

Hij staat!!

Ja wel hoor het is gelukt. Afgelopen weekend hebben Patrick en zijn vader het voor elkaar gekregen. Het zevenhonderd kilo wegende bouwpakket is veranderd in een prachtige schuur(ook wel blokhut of chalet genoemd in de meest recente tv-reclame)Zaterdagavond stond hij al, maar op zondag moest de dakbedekking er nog op. Dat lukte pas 's middags aangezien de regen 's morgens met bakken uit de lucht viel. Patrick begon steeds wilder door het huis te ijsberen naar mate de regen langer aanhield en liep steeds vaker de schuur in om te kijken of het zeil de regen nog een beetje tegenhield. Toen bleek dat dat niet echt het geval was, werd hij helemaal onrustig en liep mopperend door het huis. Maar gelukkig ging later de zon weer een beetje schijnen en kon hij met een gerust hart het dak op. Het dakleer lag er gelukkig snel op. Nog even wat latjes ter afwerking en klaar was Pat. Ik verwachtte dus eigenlijk dat de rust nu wel weder zou keren, hmmm niet dus. Het enorme ding moest namelijk ook nog gebeitst worden. En wel zo snel mogelijk. En raad eens wie dat mocht gaan doen? Juist ikke. Pat moest weer aan het werk en had dus geen tijd. Ik dacht: Ach dat klusje klaar ik wel even. Nou dat viel me vies tegen. Maandag een paar uren staan beitsen. Daarna Dinsdag nog een uur of zes en toen was het hele ding eindelijk helemaal gebeitst. Voor de eerste keer wel te verstaan, hij moest dus zeker nog een keer. Maar van één ding was ik overtuigd, ik ging het de tweede keer niet doen. Zeker weer een keer al die kiertjes, randjes, hoekjes, latjes, plankjes, plintjes, naadjes en kopsekantjes langs met de kwast. Echt niet!!! Ik was er alleen nog niet achter hoe ik dit aan Pat ging vertellen. Maar wat bleek? Terwijl ik net zat te bedenken hoe ik het moest brengen als hij me zou bellen die avond, stond hij ineens in de achtertuin. Dat is op zich al heel leuk, maar het werd nog leuker toen ik hem hoorde zeggen dat hij woensdagochtend de tweede laag nog wel even kon aanbrengen voor hij weer moest werken. Ja, wat doe je dan, nou dan geef je hem gewoon een dikke knuffel!

xxx Cel

Maar hoe??

Iedereen kent in zijn of haar omgeving wel een of meerdere mensen die speciaal zijn. Waardoor?? Ja, dat kan verschillende redenen hebben. Maar één ding is zeker, ze hebben allemaal het hart op de goede plek. Zelf ken ik er ook wel een paar, maar er is er één, die nog specialer is. Dat vind ik toch zo'n bijzonder persoon. Hij houdt onvoorwaardelijk van zijn vrouw en kinderen. Veroordeelt nooit iemand, laat iedereen in zijn waarde. Soms tegen beter weten in.
Hij kent mij ook als geen ander, weet exact hoe ik in elkaar zit. Hij lacht zelfs om mijn slechte eigenschappen. Hij fungeert soms als een soort spiegel, ik herken mijzelf duidelijk in hem. Ik kan met al mijn problemen bij hem terecht. Hij weet altijd een oplossing. Ik zou echt niet weten wat ik zonder hem zou moeten.

Vandaar dat ik nu al drie jaar een beetje stuurloos ben, ik weet het allemaal niet meer zo goed. Doe ik de dingen wel goed? Maak ik de juiste beslissingen? Ik heb geen idee. Ik kan het niet meer vragen. Ik probeer het wel hoor iedere dag zelfs, maar er komt nooit antwoord. Als ik huil, is er geen schouder om mijn hoofd op te leggen. Althans niet DIE schouder die ik zo hard nodig heb. Als ik lach is hij er niet om met me mee te lachen. Ik heb mijn grote voorbeeld niet vlak bij me om af en toe even af te kijken.

Al wat er over gebleven is, is een groot gat in mijn hart. En dat gat doet pijn, heel veel pijn. Geen idee of die pijn ooit slijt, maar een ding is zeker nu nog niet. De tranen, ja die nemen inderdaad wel wat af, maar het gemis wordt tot op de dag van vandaag alleen maar groter. Ik kan niet zonder hem, maar ik moet wel. Dat wordt van mij verwacht. Zo is het leven. Ik moet verder.
Zonder hem. Het mooiste mens dat ik ooit gekend heb, mijn lieve papa.

Ik mis je zo lieve schat.

Papa Jos

20-8-2003 20-8-2006

Hectisch weekje

Het is gewoon al meer dan een week geleden dat ik hier het laatste stukje geschreven heb.
Maar het is dan ook een vreemde week geweest. Alles kwam tegelijk. En dan heb ik het niet over leuke dingen. Patrick haalde vorige week zondag de kast uit de gang weg om plaats te maken voor een nieuwe. Nou dat viel niet mee, zijn vader had die kast gebouwd en het bleek een redelijk stevige constructie te zijn. Nadat de kast zich eindelijk gewonnen had gegeven, zag hij dat er van de vloer onder de kast niet veel meer over was. Weghalen dus maar. Maandag vrijgenomen om een nieuw stuk vloer te leggen en dinsdagmiddag zat hij al helemaal klaar om aan het werk te gaan. Hij hoefde alleen nog maar even naar het toilet. Daar kwam hij tot de ontdekking dat er water tussen de achterwand en de vloer vandaan kwam. Nadat hij ook de rest van de week vrij had genomen(hij vertelde zijn planner dat hij een bouwkundig probleem had, waarop de man antwoordde:"Bouwkundig, je bedoelt bouwval.") ging hij direct op onderzoek uit en zag dat het water langs de buizen van de waterleiding naar beneden liep. Er bleek een haarscheurtje in een lasnaad gekomen te zijn na het verplaatsen van de wasmachine. Ach ja, dat kan gebeuren het is alleen zo jammer dat het behang en het verlaagde plafond uit de wc moest voor alles gerepareerd kon worden. Hierbij kreeg hij hulp van ome J. (nog hartstikke bedankt daarvoor.) De lekkage was gelukkig snel verholpen. Het laminaat op de overloop had de klus alleen niet overleefd. En of het nog niet erg genoeg was, kregen we ook nog een telefoontje dat de blokhut die we besteld hadden (1 dag ervoor!!!!??!!)al geleverd was. Of we die even op kwamen halen. Natuurlijk we hadden tenslotte toch niks beters te doen. Zaterdagochtend was Patrick dus op weg met een tractor en platte kar om het zevenhonderd kilo wegende pakket op te halen terwijl zijn vader alvast een plafond in het toilet maakte. Later hebben ze ook nog een nieuw tegelvloertje in het toilet gelegd. Die hadden we er ook maar gelijk uitgesloopt, we waren nu toch bezig. We wisten alleen niet dat het zo moeilijk zou zijn om aan zwarte en witte tegeltjes te komen. Na vijf bouwmarkten gebeld te hebben moest Pat ze helemaal in Hoofddorp halen. Het was trouwens wel de moeite waard want ze staan schitterend in het toilet. En nu is het dus maandagavond. Pat is inmiddels weer aan het werk, het toilet ziet er al redelijk uit, de gang is echter nog kastloos, de overloop gedeeltelijk laminaatloos en in de tuin ligt onder een groot zeil een bouwpakket van zevenhonderd kilo. Ik ben benieuwd wanneer alles klaar zal zijn. Ik wacht het maar rustig af.

xxx Cel

Ricks wortel tic

Ik weet niet wanneer het ontstaan is. Waarschijnlijk toen hij zijn eerste potje olvarit kreeg. Maar een ding is zeker, sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Rick en de worteltjes. Wat hij nou zo fantastisch vindt aan die oranje sprieten is mij geheel onduidelijk, maar dat het hier om een speciale band gaat, staat buiten kijf. Al een paar jaar lang krijg ik steevast hetzelfde antwoord wanneer ik vraag wat Rick graag zou willen eten die avond. "Wottels(Hij spreekt de 'r' niet altijd even duidelijk uit) met aadappeltjes en vissticks." Om er vervolgens nog aan toe te voegen dat hij het geheel ook nog geprakt op zijn bord wil met een beetje jus. Nou ben ik de beroerdste niet dus krijgt hij heus elke week een keertje wortels voorgeschoteld, maar eigenlijk is dat niet voldoende voor Rick. Hij wil elke dag wortels en begrijpt absoluut niet dat er mensen zijn die daar niet aan moeten denken. Laatst zei hij: "Maar mam, jij hebt toch weleens een bril op?" "Ja" zei ik. "Nouhou, als je heel vaak wortels eet hoef je die niet meer op, want wortels zijn heel goed voor je ogen." Ik vertelde hem dat mijn ogen waarschijnlijk niet meer gered konden worden door een paar worteltjes en wonder boven wonder legde hij zich daarbij neer.
Hij had namelijk al iets anders verzonnen om toch vaker aan een bord worteltjes te kunnen komen. Hij logeert namelijk nog wel eens bij oma. En als hij daar blijft, krijgt hij altijd worteltjes. Oma is namelijk al lang blij dat ze dan zeker weet dat ze niet voor niets staat te koken. Van de week had Rick ook bij haar gelogeerd en ze vertelde me toen ik hem kwam halen dat Rick aan haar had gevraagd vooral niet aan mij te vertellen dat hij worteltjes bij haar had gegeten. Toen ze vroeg waarom ze dat niet aan mij mocht vertellen zei hij: "Mama had ook al worteltjes voor me gekocht. Als ze weet dat ik ze bij jou al op heb, krijg ik ze vast niet meer." Hmm, volgens mij neemt deze verslaving toch ernstige vormen aan, hij begint nu al dingen te verzwijgen om toch aan zijn portie te komen. Hij heeft deze verslaving trouwens niet helemaal van een vreemde, want zijn vader begint ook altijd heel blij te kijken bij de mededeling dat de pot worteltjes schaft.
Al gaat het bij Pat toch meer om de vissticks en dan vooral het aantal vissticks. Hij schijnt vroeger toch wat vissticks tekort te zijn gekomen want hij vertelt zijn moeder altijd dat hij nu veeeeeel meer vissticks krijgt dan vroeger. Kleine Josh heeft ook geen enkele moeite met een bordje wortels. Hij begint ook gelijk te gillen en te wijzen als hij de oranje inhoud ziet. Ik zou willen dat ik dat ook had. Dat ik ook blij kon worden van een bord wortels. Maar het lukt me echt niet. Ik vind ze vreselijk. Ik heb ze vroeger al zo vaak moeten eten omdat mijn lieve broertje ook bijna niks lustte dat ik ze niet meer kan zien. De ergernis begint al bij het schoonschrapen. Overal die vreselijke oranje natte kleddertjes. Ze zitten aan je mes geplakt, op de muur, aan de pan en op je kleren. Afschuwelijk. Maar ja het is voor het goede doel. Telkens als ik ze op tafel zet heb ik drie gelukkige mannen aan tafel. Daar heb ik wel wat voor over. Maar morgen krijgen ze ze niet, dan eten we lekker iets anders.

xxx Cel

Weer een nieuwe

Gisteravond heerlijk gescrapt. Ik vind het resultaat zelf niet slecht. Maar het zijn dan ook wel echt mijn kleurtjes.

xxx Cel

Weet ik veel!

Gisteravond waren de jongens iets later naar bed gegaan dan anders. We waren nog even bij mijn schoonouders langs geweest en als je dan even zit te kletsen gaat de tijd snel. Thuisgekomen hebben we Rick en Josh snel naar bed gebracht en zijn lekker op de bank gaan zitten. Een uurtje later zegt Pat: "Het lijkt wel of ik Rick hoor." Hij loopt even naar boven en komt vijf minuten later weer naar beneden. "Ik weet het niet hoor, volgens mij huilde hij gewoon in zijn slaap." Een half uur later horen we weer gejammer van boven. Ik loop erheen, doe het licht even aan en Rick kijkt half slapend op. "Waarom huil je nou steeds jochie?" vraag ik hem.
"Weet ik veel!" antwoordt hij, terwijl hij zich omdraait in bed en zijn ogen weer dichtdoet. Hij lijkt niet van plan daar nog iets aan toe te voegen dus ik ga maar weer naar beneden. Als hij na een tijdje weer begint te huilen, begint het toch een tikkeltje irritant te worden. Ik vraag aan Pat of hij Rick even mee naar beneden wil nemen. Misschien droomt hij eng, of is hij bang. Ach soms helpt het gewoon om nog heel even beneden te zitten bij papa of mama op schoot. Hij komt snikkend binnen, vertelt de meest fantastische dingen die hij (zogenaamd) heeft gedroomd en zegt dan plotseling: "Mijn oor doet er helemaal pijn van mama." Aha, nu weet ik waar hij om lag te huilen in zijn slaap, hij heeft oorpijn. Hij wist dat alleen zelf nog niet. Ik geef hem snel een kinderparacetamol en een paar neusdruppels en na een paar minuutjes begint hij weer te gapen.
Ik breng hem weer naar bed en we horen hem niet meer. Vanmorgen was hij weer helemaal de oude. Gelukkig.

xxx Cel

Nieuwe Layouts

Vandaag alleen twee dubbele layouts die ik hier nog steeds niet geplaatst had.
In het echt zien ze er een stuk beter uit. Ik heb de twee foto's even aan elkaar gemaakt in photoshop maar het sluit niet echt geweldig aan. Ach ja het gaat om het idee toch?
Je kunt de foto's trouwens vergroten door erop te klikken met de muis.

xxx Cel

Linnaeushof

Gisteren hebben we samen met oma de hitte getrotseerd en zijn naar Linnaeushof geweest. Met de bus. Dus de pret begon voor Rick al bij de bushalte. Eenmaal in de bus vroeg hij bij elke bocht of we er al waren. Nu duurt een ritje naar Bennebroek gelukkig niet zo lang, dus hij mocht al vrij snel op het knopje drukken. Dat deed hij voor de zekerheid maar een keer of vier, je weet tenslotte maar nooit. Na ongeveer tien minuten in de rij voor de kassa konden we dan echt naar binnen. We zijn maar gelijk richting waterspeelplaats gelopen, dat leek ons de meest logische plek op een dag als deze. En inderdaad het was de meest logische plek bleek later. Iedere andere bezoeker van Linnaeushof zat daar namelijk ook. Dus ieder plekje in de schaduw was reeds bezet. We lieten ons niet kennen en zijn heerlijk op een bankje in de volle zon gaan zitten. Nou ja, heerlijk. De jongens hadden echter geen last van de hitte want die liepen al in hun zwembroek door het water te rennen.



Ik wist ook weer gelijk waarom ik een camera met een goede zoomfunctie wilde hebben.
Ik kon nu foto's maken zonder dat dat het einde van de camera betekende. Rick stond gelijk bij een ingenieus apparaat waarmee je water kon pompen en probeerde dat voor elkaar te krijgen.
Joshje had iets anders bedacht. Die vond het erg leuk om te proberen ongezien naar de andere kant van het badje te komen, er snel uit te klimmen en weg te rennen. Hard schaterend keek hij af en toe achterom of we al achter hem aankwamen.
Rick kwam ook nog een keer huilend vertellen dat hij nat gespetterd was. Ik heb hem toen maar verteld dat het risico daarop redelijk groot was bij dit soort gelegenheden en dat hij zich daar maar bij moest neerleggen. Luid morrend ging hij er weer vandoor.



Na alle waterpret zijn we de speeltuin ingegaan. De jongens zijn met oma in het treintje geweest.
Josh wilde nog op een wipkip, maar tegen de tijd dat ik mijn camera had gepakt, was hij het al zat aan zijn koppie te zien.



Rick heeft een hele tijd heerlijk in de zandbak gespeeld op een kraantje. Terwijl wij verkoeling zochten onder een grote boom. Daar was het goed uit te houden. Lekker languit liggend op een handdoekje.



Na nog een lekker ijsje gegeten te hebben(Rick kreeg het zelfs voor elkaar zijn smartie-ijsje te lanceren zodat het uiteindelijk onder oma's oksel belandde.)zijn we weer richting bushalte gegaan. Allebei de mannen hadden nog een klein cadeautje van oma gekregen dus we hebben ze de hele weg niet meer gehoord.

xxx Cel

Wat een zooitje

Ik ben best een sloddervos. Ik ben de eerste om dat toe te geven. Ik erger me niet snel aan rommel in huis. Ik ga hink, stap, sprong over het speelgoed de kamer door en spring geregeld over touwtjes die her en der gespannen zijn. Jassen die op de bank liggen, hang ik weer aan de kapstok en onderbroeken die ik op de grond vind, gooi ik netjes in de wasmand. Tot zover maak ik me niet druk. Maar kleine Josh heeft nu eindelijk een bezigheid gevonden waar ik dus absoluut niet tegenkan. Rozijntjes platstampen. Aaaargggg. Overal waar ik loop trap ik op vieze plakkerige platgestampte rozijntjes. Ze liggen door de hele kamer, in de gang, in de wandelwagen, tussen de bank en in de tuin. Gek word ik ervan. Nu dacht ik slim te zijn en gaf hem vandaag lekker geen rozijntjes maar aalbesjes in een bakje. Daar is hij dol op dus ik dacht die eet hij vast wel lekker op. Nou vergeet het maar, het kleine spook had al snel door dat het platstampen van aalbesjes zo mogelijk nog leuker is. Nu kan hij namelijk op zijn blote pootjes hele rode plakkerige sporen door de kamer maken en de velletjes overal aansmeren. Het hele huis ligt vol met gesneuveld fruit. Ik kan nergens zitten zonder dat er accuut een rode vlek op mijn kont verschijnt(die ik dan zelf natuurlijk niet gezien heb) en ik weer voor gek loop. Josh schijnt dit alles toch zeer normaal te vinden en lijkt niet van plan er vandaag of morgen mee te stoppen. De enige oplossing zal dus zijn om hem iets te eten te geven dat niet klein rond en plakkerig is. Misschien toch maar een appeltje of een banaan. Al zie ik hem er wel voor aan dat hij daar ook weer creatieve dingen mee gaat doen. Ik ben benieuwd.

xxx Cel

Alweer een mijlpaal

Het is zover. Onze Rick fietst zonder zijwielen. Wij dachten eigenlijk dat hij het nooit zou gaan doen, aangezien hij altijd al begon te zuchten als wij zijn fiets te voorschijn haalden. "Oh nee he mam, ik hoef toch niet te fietsen daar vind ik niks aan." Onder lichte dwang ging hij er dan toch even op, fietste vijf meter en parkeerde het glimmende nieuwe fietsje dan steevast weer in de tuin. Totdat hij gistermiddag een schim voorbij zag scheuren toen hij in de poort stond. Bij nader onderzoek bleek dat de schim het buurmeisje van twee huizen verder was, waar Rick weleens mee speelt. Ze fietste voor het eerst zonder zijwielen en haar arme moeder rende mee naast de fiets. Nou dat kon Rick natuurlijk niet over zijn kant laten gaan. Hij riep dus gelijk: "Pap, dat kan ik ook, haal de zijwielen maar van mijn fiets." Pat twijfelde dus geen moment en binnen vijf minuten waren de zijwielen van de fiets af. En daar gingen ze dan.
Rick met een fleecesjaal om zijn middel(het was tenslotte maar een graad of dertig buiten)en Pat hevig zwetend ernaast. Ik had namelijk besloten dat dit een heel mooi klusje voor papa was.

Het heeft wat zweet en tranen gekost, maar na tien rondjes door de straat begon het zowaar op fietsen te lijken wat Rick deed. Hij hing af en toe nog wat scheef en ging niet langzamer dan 25 kilometer per uur (arme Pat) maar hij viel er in ieder geval niet af.

Josh hield alles nauwlettend in de gaten en keek vol medeleven naar zijn grote broer die zo aan het zwoegen was.
Toen Rick echt nijdig begon te worden zijn we maar gestopt en vanmorgen vroeg hij zelf of Pat weer met hem wilde oefenen.
Ze gingen naar buiten en hij fietste dus gewoon in een keer weg. Zelf.... Helemaal alleen. Het enige wat Pat hoefde te doen was hem een klein zetje geven.
Ik was de was aan het ophangen in de tuin en hoorde ineens: "Jieeeeeeeehaaaaaaaaaaa" en vervolgens piepende remmen. Ik ging snel even kijken en zag hem nog net voorbij scheuren.

Nu wil hij dus de hele dag alleen nog maar fietsen. Vanmiddag is hij op zijn eigen fiets mee geweest naar opa en oma. Dat ging ook heel goed. Hij maakt al mooie bochten en fietst ook redelijk recht wat toch ook best handig is.

Bij oma hebben de mannetjes heerlijk in een teil met water gespeeld. Wat een pret hadden ze.
Zo leuk om naar te kijken. Die blije snoetjes.





We hebben na al deze waterpret nog gebarbequed bij opa en oma. Een heerlijke dag en jammer genoeg het einde van Pats vrije weekje. Ik zal hem missen volgende week, en de jochies ook vrees ik.

xxx Cel

Ik ben 30!!!

Wat was ik ontzettend jarig gisteren. Ik ben echt enorm verwend. Ik had natuurlijk al mijn mooie nieuwe fotocamera waar ik zo blij mee ben, maar nu heb ik er ook nog een mooie tas voor gekregen. Verder heb ik nog een boek, cadeaubonnen, een lampje, een magnetisch prikbord, geld(waar ik nu al scrapspullen voor gekocht heb) en twee voorpagina's van de telegraaf van mijn geboortedag en die van Patrick. Heel gaaf. We zaten met z'n allen lekker in de tuin. Heerlijk in de schaduw. Patrick had nog een paar foto's gemaakt.

Dat gebeurt niet zo vaak dat hij eraan denkt om foto's te maken en ik niet.
Meestal terroriseer ik iedereen met het apparaat. Hij heeft ook nog een leuke foto van Josh gemaakt.



Al met al was het een hele leuke dag.
Ik heb ook nog twee Layouts gemaakt maar daar moet ik nog foto's van maken dus die volgen nog.

xxx Cel

Vanalles en nog wat

Ik zag net tot mijn grote schrik dat het al bijna een week geleden is dat ik hier voor het laatst gepost heb. Ik schaam me rot. We hebben een paar leuke dagen achter de rug. Vrijdag zijn M. & M. getrouwd. Wat een geweldig stel is dat. Ze passen echt perfect bij elkaar. Het was een fantastische dag, we hebben genoten. Zaterdag zijn we ook nog bij hen langsgeweest voor een heerlijke brunch om na te kletsen over de bruiloft.

Ook heb ik zowaar nog tijd gehad om even te scrappen. Dit was het resultaat.


(Sorry voor de slechte foto, maar ik had geen zin om een nieuwe te maken.)
Ik ben vandaag ook nog even aan het scrappen geweest maar die Layout is nog niet helemaal af.

Patrick heeft lekker vrij deze week, dus misschien gaan we nog wel wat leuks doen. Al hoewel als het echt zo heet wordt van de week dan vind ik niet zo heel veel dingen leuk.
Rick gaat vanavond bij oma logeren, je zou toch denken dat dat aanzienlijk scheelt in de herrie en rommel in huis, maar Josh heeft er dus totaal geen moeite mee om Ricks portie er ook bij te nemen. Hij huilt dus vandaag gewoon wat harder. En smijt nog iets meer door de kamer dan anders. Niks rust dus. Het enige verschil is dat ik nu maar tegen een ventje mopper in plaats van twee. Misschien dat de rust wederkeert als ik het kleine spookje in bed heb gelegd. Dat ga ik zometeen maar eens proberen.

xxx Cel

Nog heel even

Ik was net Ricks tanden aan het poetsen. Nu doe ik dat altijd grondig, maar vandaag duurde het wel erg lang. Ik had namelijk iets ontdekt dat tussen zijn kiesjes zat. Wat het nou was kon ik niet goed zien, maar dat het er tussen uit moest dat was een ding dat zeker was. Dus ik aan de slag met de elektrische tandenborstel. Beetje ertussen duwen en een beetje heen en weer. Nou vergeet het maar. Wat er ook zat, het was niet van plan tussen die kiezen vandaan te komen. Dan maar proberen met een cocktailprikkertje. Dus eerst naar beneden om die te pakken en daarna met het hele doosje naar boven(je weet tenslotte maar nooit) Rick werd er ondertussen al een beetje moe van en vroeg of dit allemaal nog lang ging duren. "Nee hoor schat, nog heel even." Na vijf minuten tussen zijn kiezen te hebben gewurmd was er van mijn cocktailprikker niet veel meer over. Het ellendige dingetje zag er echter nog steeds hetzelfde uit en erger nog zat ook nog steeds op dezelfde plek. Dan maar echt grof geschut. "Rick, mama gaat nu even met een speld in je mond poeren, dus je moet wel heel stil blijven liggen, oke?" "Oke, mam." Ik heb nog geen seconde de speld in zijn mond of hij begint te praten.

"Mam?"
"Ja" (terwijl ik snel de speld uit zijn mond haal)
"Is het soms oranje, wat er tussen mijn kiezen zit?"
"Uh, ja schat wel een beetje."
"Nou dan is het vast een wortel."

Op zich niet zo vreemd dat hij dat denkt aangezien hij net bij oma wortels gegeten heeft, maar ik vertel hem dat het uitgesloten is dat het een wortel is. Na nog een paar minuten wroeten met de speld haal ik uiteindelijk het irritante dingetje tussen zijn kiezen vandaan. Het blijkt een zaadje te zijn. Een zaadje uit een aalbesje. Dat verschrikkelijke zaadje heeft me gewoon minstens tien minuten gekost. Ik denk dat Rick de volgende keer maar een banaan moet eten.

xxx Cel

We hebben een gat!!

Ja ja, was het gisteravond nog een wiebelend geheel in Ricks mond, vanmorgen was het hem eindelijk gelukt het wiebelende object te verwijderen. We hebben nu dus officieel een gat. En trots dat hij erop is. Hij heeft oma gelijk uit bed gebeld vanmorgen met het grote nieuws. Daarna was niemand meer veilig voor hem vandaag. Iedereen die in zijn gezichtsveld verscheen kreeg gelijk het gat te zien. Terwijl hij met open mond probeerde te zeggen: "Mwijn tand is ur uiwt, zwie je?"(Sorry, maar zo klonk het ongeveer.) Pat en ik hadden eigenlijk verwacht dat de tand gisteravond al op zou geven. Dus we hadden de videocamera al geinstalleerd voor Ricks mond en moedigden hem aan om toch vooral veel te wiebelen. Maar de tand was taaier dan de batterij van de camera dus we hadden maar opgegeven. Nou ja, een dagje vroeger of later maakt ook niet uit toch? Zijn tandje ligt nu onder zijn kussen te wachten op de tandenfee. En ik zit me ineens te bedenken hoe groot Rick eigenlijk al wordt. Zometeen komen er grote mensen tanden in dat kleine kindergezichtje. Maar gelukkig heeft mama nog heel even de tijd om daar aan te wennen.

xxx Cel

Erg besmettelijk

Blijkbaar wandelen er meerdere soorten ziektekiemen door ons huis, want gisteren hadden ze mij te pakken. Ik heb de hele dag in bed gelegen met buikpijn en kramp. Mijn enige uitstapjes waren naar het toilet. Gelukkig gaat het vandaag al weer een stuk beter. Ik ben net alweer even lekker naar buiten geweest en straks hoop ik ook nog even aan scrappen toe te komen. Rick gaat zometeen met Patrick naar zwemles en Josh slaapt nog dus misschien kan ik even wat doen. Ricks zomervakantie is gelukkig ook begonnen dus we hoeven ons nu niet meer te haasten 's morgens. We kunnen leuke dingen gaan doen als het mooi weer is. Heerlijk. Ik hoorde sommige moeders al zuchten op school: "Pfff, hoe moeten we die zes weken doorkomen." Dat heb ik gelukkig niet. Ik vind het alleen maar makkelijk dat we nu niet de hele dag op de klok hoeven te kijken. En gewoon dagjes weg kunnen gaan. Maar goed, voor werkende moeders ligt dat misschien wel even anders. Ik ga nu maar snel de was ophangen dan kan ik daarna nog even scrappen voordat kleine Josh weer wakker wordt.

xxx Cel

Hè bah!!

Een jongetje met een wit snoetje halverwege de trap gisteravond om een uur of tien:


"Maaamaaaah"

"Ja, schat!

"Mama, je moet echt even komen."

"Wat is er dan lieverd?"

"Je moet gewoon echt even meekomen."

"Ja, maar zeg nou maar gewoon wat er is."

"Nouhou, ik moest kotsen en dat heb ik toen in jouw bed gedaan."


Ja, dat zijn dan dus de minder leuke kanten van het moeder zijn.

xxx Cel

Knippen, plakken en fotograferen

Dat is zo ongeveer het enige waar ik mee bezig ben vandaag. Ik ben twee notitieboekjes aan het versieren met mooi papier en de initialen van Ricks juffen. Dan kan hij die morgen aan ze geven.
Natuurlijk ben ik daar vandaag pas aan begonnen en niet van de week al zodat ik me nu nog een soort moet haasten om het op tijd af te krijgen.












De nieuwe camera is dus echt geweldig. Ik kan het niet laten en loop de hele dag al met het apparaat om mijn nek in de rondte. Niks of niemand is veilig, alles wordt vastgelegd of het nou wil of niet. En ik moet zeggen er zit af en toe best een mooi exemplaar tussen. Ik zal er hier een paar plaatsen. Als het goed is kun je erop klikken om ze te vergroten. Nou ik ga snel weer verder met knippen en plakken anders krijg ik het nooit af.

xxx Cel

Yes

Ik ben helemaal gelukkig vandaag. Ik ga namelijk morgen een mooie nieuwe digitale fotocamera kopen. Ik wil al een hele tijd een nieuwe omdat mijn huidige camera en ik uit elkaar groeien. Wij begrijpen elkaar niet altijd meer. Ik wil meer van hem dan hij ooit zal kunnen. En voordat we nou echt problemen krijgen samen heb ik besloten om een nieuwe te kopen met veel meer mogelijkheden zodat deze het lekker rustig aan kan gaan doen. Ik hoop dan wel dat ik snel leer omgaan met de nieuwe zodat ik hier wel foto's kan plaatsen waarop toch tenminste het onderwerp scherp in beeld is. Maar het voordeel van een digitale is natuurlijk dat ik gelijk kan zien of ik er een potje van maak of niet. Mocht er een redelijke tussen zitten dan zal ik hem hier zeker posten.

Vanmiddag heb ik eigenlijk alleen maar lekker bij mijn moeder in de tuin gezeten. De jochies samen in het badje en ik heel jaloers op een stoel naast het badje. Ze hebben zich prima vermaakt. Josh is ongeveer honderd keer op handen en voeten uit het badje gekropen om vervolgens een rondje door de tuin te lopen en daarna weer op handen en voeten in het badje te kruipen. Rick had het eigenlijk alleen maar druk met alles wat Josh vasthad uit zijn handen te trekken. Hij was een beetje opstandig zullen we maar zeggen. Ik ga er voorlopig maar even van uit dat dat aan het weer ligt en het feit dat hij hard aan vakantie toe is.

We hebben na al het gebadder nog bij oma gegeten. Nou ja "we" is eigenlijk niet het juiste woord, want Rick en Josh hebben samen misschien tien happen gegeten. Ach met dit weer is drinken toch veel belangrijker dus ik ben de strijd maar niet aangegaan. Nu liggen de mannen lekker te zweten in hun bedjes en ga ik snel aan de slag want er moet hier nog wel het een en ander gebeuren. Dat krijg je he, als je overdag niet veel uitvoert.

xxx Cel

Dagje aan het meer

We zijn gisterochtend lekker naar het meer gegaan. Het zou zo warm worden dat we geen zin hadden om de hele dag thuis overal aan vast geplakt te zitten. Dus al vroeg in de auto, (met airco tegenwoordig!!!) alle spullen achterin en daar gaan we. We zoeken een mooi plekje dichtbij het water. Zetten het kleine halfronde koepeltentje neer (al kibbelend: "Neehee, dat dingetje moet niet in dat kleine gaatje, maar in die grote.) en spreiden de badlakens uit. Rick ligt ondertussen al in het water en Josh maakt met veel geluid kenbaar dat hij zich, het liefst direkt overigens, bij hem wil voegen. Dus hebben we het hevig tegenstribbelende ventje in een "little swimmer" gehesen en ook naar het water toe gebracht. Ze genoten ervan. En wij dus ook.

Rick kwam nog wat klasgenootjes tegen waarmee hij heel veel in het water heeft gespeeld.
Af en toe had hij even tijd voor wat lekkers. Een appeltje, een patatje. En dan weer snel het water in.

Josh heeft nog lekker in tijdje in zijn wagentje zitten kijken naar alles wat voorbij kwam.
Al wijzend en gillend liet hij merken wat zijn goedkeuring kon wegdragen, en wat niet.

Om een uur of twee toen het wel erg heet werd, zijn we weer richting huis gegaan.Daar hebben we de spullen neergezet en zijn toen doorgegaan naar pats ouders voor een heerlijke gourmet in de tuin. Al met al een zeer geslaagde dag.

xxx Cel

Heerlijk geshopt

Wat kan dat toch lekker zijn. Om heerlijk uitgebreid te gaan shoppen. Van alles uitkiezen, meenemen de paskamer in, aandoen en dan in de spiegel kijken hoe leuk het staat. Nou vandaag was het zover hoor. Met z'n viertjes naar dorp, allelei kledingwinkels in om wat kleding te vinden voor de bruiloft van M. & M. Het was uitverkoop (wanneer trouwens niet tegenwoordig.) dus sommige dingen waren nog afgeprijsd ook. Ik heb erg mijn best gedaan, heb heel veel leuke dingen uitgekozen. En het stond ook allemaal even leuk. Dus het meeste ook maar meegenomen naar de kassa en afgerekend. Nog een lekker broodje gegeten op een terrasje midden in het dorp. Terwijl Rick om de minuut vroeg wanneer ik toch eindelijk dat broodje eens op had zodat we verder konden. Hij wilde namelijk nog even "kijken" in een speelgoedwinkeltje. Nou was hij wel zo slim om dat "kijken" met papa te doen, zodat het hem nog een klein zakje met geheel nutteloze krokodilletjes van 4 cm per stuk opleverde. Op het zakje stond dat het uitrekbare krokodilletjes waren, maar in kleine lettertjes stond er ook bij vermeld, dat ze bij te ver uitrekken kunnen scheuren. Maar wat nou precies te ver is, staat er jammer genoeg niet bij. Uiteindelijk zijn we dus met twee tassen vol prachtige nieuwe kleren naar huis toe gegaan. Thuis kwam er natuurlijk gelijk een modeshow met in de hoofdrol al die nieuwe kleding. Steeds weer kwam er een verbluffend setje voorbij. Jaja voorbij, want ik zat lekker op de bank. Al deze nieuwe aanwinsten zijn namelijk niet voor mij, maar voor Pat.

xxx Cel

Eindelijk

Eindelijk heb ik tijd gehad, nou ja eigenlijk meer tijd gemaakt om te scrappen en dit is het resultaat. Heerlijk om weer eens bezig te zijn met wat papiertjes en een paar foto's.
Ik ben er redelijk tevreden over. Wat ik wel helemaal geweldig vond is dat ik ineens dat ieniemienie schaartje vond. Dat paste er zo leuk bij. Pfff als ik dan zo naar die foto's kijk, kan ik me bijna niet voorstellen dat het onderwerpje van die foto's hier nu al lekker door de kamer rent met een enorme stok in zijn handjes waarmee hij mept tegen alles wat hij tegenkomt. Bij nader inzien ga ik die stok maar even afpakken voor er ongelukken gebeuren. Anders hebben we straks weer ziekenhuis foto's maar dan net even anders. En dat is toch een stuk minder leuk om te scrappen.

xxx Cel

Juffendag

Het was vandaag juffendag bij Rick op school, dus alle kinderen mochten verkleed naar school komen. Rick was verkleed als piraat. (Rick gaat namelijk altijd verkleed als piraat.) Hij zag er enorm stoer uit in zijn pak met een rode pet op zijn hoofd met een doodshoofd erop. Het schminken hadden we vandaag maar achterwege gelaten, aangezien Rick meestal de zorgvuldig aangebrachte schmink op zijn gezicht in no time weet te verplaatsen naar ieder ander lichaamsdeel. Maar goed, om 10 over acht gingen we richting school. Rick op zijn nieuwe stepje. Die heeft hij gisteren gekregen en sindsdien zet hij geen stap meer zonder. Op school aangekomen is hij al voor me uit de school ingerend en zit dus al in de klas als ik aankom. Nou is dat normaal niet zo erg, maar nu valt het toch niet mee om hem terug te vinden tussen een stuk of twaalf andere piraten. Ik heb hem gedag gezegd en ben weer terug naar huis gegaan om hem vervolgens om kwart over twaalf weer te gaan halen. En ja hoor daar komen alle prinsessen, piraten en af en toe een verdwaalde clown naar buiten gerend. Ik herken mijn piraat deze keer gelijk. Hij is namelijk de enige die nu zijn buikband om zijn hoofd heeft, zijn rode pet helemaal scheef en zijn zakje paprikachips al bijna leeg.(En zijn mond dus helemaal oranje.)Tot mijn grote verbazing is hij nu ineens wel geschminkt. Als ik vraag wie dat gedaan heeft, mompelt hij met zijn mond vol: "Geen idee, ik kende haar niet." Hij springt weer op zijn step, krijgt een duw van een klasgenootje, en begint te huilen. Ik zeg tegen hem dat hij maar beter niet kan huilen want ik zie gelijk al zwarte strepen op zijn gezicht verschijnen die doorlopen tot in zijn nek. Al snotterend en mopperend stept hij naar huis waar we snel een doekje over zijn snoet halen. Als hij dan later ook nog zijn piratenpak verwisseld voor zijn spijkerbroek, ben ik stiekem toch blij dat ik mijn eigen Ricky weer terugheb. En zijn piratenpak? Ach, die leg ik wel in de kast voor volgend jaar.

xxx Cel

Een gewone dag

Ik ben net naar een inloopavond geweest bij Rick op school. Er lagen wat werkjes van hem klaar en je kon even kletsen met zijn juffies. Zo leuk om te horen dat hij zo snel vooruit gaat. Hij kleurt nu bijvoorbeeld netjes de vakjes van een kleurplaat vol terwijl hij aan het begin van dit schooljaar in ieder vakje een streepje zette en ervan uitging dat wij dan wel snapten dat het hele vakje in die kleur moest. En knippen gaat hem nu ook al veel beter af. Een rondje is nu echt een mooi rondje terwijl hij eerst maar door bleef knippen totdat er niets meer van het rondje over was. (Niet zo vreemd aangezien er bij een rondje niet echt duidelijk een begin en dus een eindpunt te vinden is, haha) Ik heb ook te horen gekregen dat hij volgend schooljaar lekker bij dezelfde juffen blijft. En niet in een combinatieklas zoals dit jaar maar gewoon alleen met groep 2.

Verder was vandaag eigenlijk niet echt bijzonder. Ik heb weer eens een uur gezocht naar een tul van Josh, die overigens nog steeds spoorloos verdwenen is. Wat dat ventje toch met die tullen uitspookt? Hans Klok is er niets bij. Josh is gespecialiseerd in de grote verdwijntruc. Wie weet ligt hier nog een grote toekomst voor hem. Dus mama maar weer naar dorp om een nieuwe tul te halen, anders hebben we een drama rond bedtijd. Een klein krijsend en stampend ventje die weigert te gaan liggen en een licht verhitte moeder die hem probeert te kalmeren. Nou ik pas even. Ik heb net nog even wat foto's gesorteerd en nu hoop ik toch echt dat ik een dezer dagen aan scrappen toekom, want het begint toch echt te kriebelen. Morgen misschien. Als alles meezit.

xxx Cel

Duinrell

Vandaag zijn we gezellig met z'n viertjes naar Duinrell geweest.
Voor Rick was het een speciale dag. Omdat Rick de Kikker de mascotte van Duinrell vandaag zijn verjaardag vierde, mochten alle kinderen die Rick heten gratis het park in.
Dus hij voelde zich erg stoer, dat wij wel moesten betalen en hij niet.
De jongens hebben zich prima vermaakt. Ze zijn in veel attracties geweest en Rick heeft nog een hele tijd in de speeltuin gespeeld. Josh heeft zijn eerste ritje in een attractie gemaakt. Hij zat helemaal zelf in de Locomotion. Schitterend vond hij het.

Hij had het zo druk met sturen dat hij geen tijd had om even naar mama te kijken die dit moment natuurlijk probeerde vast te leggen. Nadat Rick nog lekker poffertjes had gegeten en een vogel Josh' hoofd had uitgekozen om op te poepen, begon het een beetje te regenen. We zijn toen maar langzaam richting uitgang gelopen. Onderweg had Rick nog een bakje aardbeien met slagroom (Nouja, eigenlijk was het eerder slagroom met een paar aardbeitjes) gekregen wat hij heerlijk zat op te eten op een bankje. Al met al een hele gezellige dag!!!

xxx Cel

Computer in staking

Het is weer zover. Dit is weer zo'n dag waarop ik beter niet in de buurt van de computer kan komen. Ik weet niet of ik de enige ben die dat wel eens heeft, maar op zo'n dag is iedere confrontatie tussen ons er eentje te veel.
Als het apparaat namelijk heeft besloten dat hij er geen zin in heeft, berg je dan maar.
Hij gooit dan werkelijk alles in de strijd om mij weg te jagen. Nou ben ik soms een nogal volhardend type, dus het kost hem wat tijd, maar uiteindelijk wint ie altijd.
Hevig krakend en knorrend start hij op, om vervolgens gewoon weer af te sluiten als het hem uitkomt.(En mij dus niet uiteraard.) Na dit drie keer gedaan te hebben, vond hij het leuker om gewoon maar vast te lopen. Geen beweging meer in te krijgen. En lekker niet reageren op welke toets dan ook. Zelfs het pijltje van de muis bleef zitten waar hij zat. Maar goed als het apparaat niet aardig is voor mij, ben ik dat ook niet voor hem. Dus ik heb gewoon de stekker eruit getrokken. Ja toen moest ie wel uitgaan. Zonder stroom is ie nog altijd nergens.
Maar ja ik wil mijn blog nog bijwerken, dus.... maar weer opnieuw aanzetten. Nog harder krakend en knorrend dan de eerste keer start hij weer op. Ik wil vervolgens snel naar deze site want je weet maar nooit, maar nee hoor daar heeft meneer helemaal geen zin in. Duurt het normaal een paar seconde voordat ik ben waar ik wil zijn, vandaag moet ik gewoon een volle minuut wachten. Alsof hij denkt: "Ja, daaaaaaaag, ik heb ook weekend." En nu zit ik dus als een gek te typen omdat ik elk moment verwacht dat hij weer geintjes gaat uithalen. Nee, ik ben blij dat ik hem verder niet meer nodig heb vandaag. Ik zet m lekker uit, misschien heeft ie morgen een betere bui.

xxx Cel

Zooooooo lief!!!

Ik ben vanmiddag samen met mijn beste vriendin bij haar pasgeboren neefjes gaan kijken in het ziekenhuis. Wat een kleine schatjes zeg. Ze zijn 10 weken te vroeg geboren, maar groeien erg voorspoedig. Ik heb in mijn leven nog nooit zulke kleine babies gezien. Maar helemaal perfect. Alles erop en eraan. Als je dat ziet, wil je accuut zelf ook weer een baby. Nou krijg ik manlief echt niet meer zover, dus ik stort mij gewoon op iedere baby binnen handbereik. En dat helpt wel.(een beetje) Gelukkig begin ik al steeds meer aan het idee te wennen dat er hier straks geen flesjes en tuitbekers meer in huis te vinden zijn. Dat de box weg is en ik de boodschappen zelf moet sjouwen in plaats van ze onder de kinderwagen te gooien. Dat de vuilnisbak niet meer vol zit met luiers en..... hmmm bij nader inzien denk ik er toch nog liever even niet aan en geniet nog even van mijn kleine man. Die in zijn wandelwagen ligt te slapen met een speentje in zijn mond en een luier die nodig verschoond moet worden. Heerlijk!!!!!!

xxx Cel

Pokemon rage

Rick is op het moment helemaal bezeten van Pokemon kaarten. En hij is niet de enige zag ik al op school. Ieder zichzelf respecterend kind loopt door school met een hand vol kaarten. De een heeft een nog grotere stapel dan de andere. Ik heb dus werkelijk geen idee wat je hoort te doen met deze kaarten behalve verzamelen, maar Rick heeft besloten om er niks anders mee te doen dan ze constant in zijn hand te houden. En met constant bedoel ik ook echt dag en nacht. Als ik hem 's avonds laat uit ons bed til om hem in zijn eigen bed te leggen, graait hij wanhopig om zich heen tot hij zeker weet dat hij alle kaarten weer heeft. Daarna maakt hij zich slaapdronken druk over de volgorde waarin zijn kaarten op dat moment liggen. Hij schijnt er namelijk toch echt systeem in aangebracht te hebben. Jammer genoeg wel een systeem dat hij alleen kent. Dus elke keer als zijn kaarten uit zijn handen vallen (en dat gebeurt dus zo'n honderd keer op een dag.) begint hij gelijk te krijsen omdat ze dan niet goed meer liggen. Hij krijst trouwens ook als hij z'n kaarten even kwijt is ( en dat gebeurt ook gemiddeld elk uur) dus je kan wel nagaan hoe gezellig het er hier aan toe gaat. Ik hoop maar dat deze rage snel over is. Zodat hier de rust in huis wederkeert.

xxx Cel.

Voorjaarsschoonmaak

Ok ok, ik geef het toe ik ben laat. Heel erg laat. Het is namelijk al bijna zomer, maar het is er toch nog van gekomen. Ik ben begonnen met de voorjaarsschoonmaak. En dat voelt goed moet ik zeggen. Het lijkt wel of er met iedere zak troep die afgevoerd wordt meer rust in mijn hoofd komt. Eindelijk gaan er eens spullen uit het huis in plaats van al die dingen die erin komen. Uit de kast in Rick's kamer kwamen alleen al twee volle vuilniszakken. (Waar overigens niks van Rick inzat, alleen maar oude troep van z'n mama.) Ik heb net z'n bed weer even vrij gemaakt. Ja het kind moet toch gaan slapen he. Ik heb ook maar gelijk afscheid genomen van alle hobbyspullen die ik echt niet bij het scrappen kan gebruiken. Soms kom je tijdens het opruimen ook nog op goede ideeen, ik heb namelijk een oud muntenalbum opgedoopt tot embellishmentsalbum. Dat heeft hem dus van een enkele rit vuilnisbelt gered. En nu maar hopen dat deze opruim- en schoonmaakwoede nog even aanhoudt, want ik moet nog een kamer of vier. Dus...... aan de slag!

xxx Cel

Niets op TV

Er is weer dramatisch weinig op de tv.
Nou ja als je van voetbal houdt kun je nu natuurlijk je hart ophalen, maar als dat niet het geval is, heb je toch een probleem.
Het enige dat er op het moment uitgezonden wordt, zijn oude films die iedereen al heeft gezien en herhalingen van herhalingen van series die misschien de eerste keer leuk waren, maar nu toch echt niet meer.
Dus had ik vanmiddag maar vast bedacht dat ik vanavond zou gaan scrappen. (Altijd handig om zo'n hobby achter de hand te hebben.) Maar het is nu bijna 22 uur en is komt nog steeds niks uit m'n handen. Ik lig maar wat op de bank te denken aan wat ik allemaal zou kunnen gaan doen.
Met de nadruk op 'kunnen', want ik vrees dat ik niet echt meer iets ga doen. Misschien ga ik zometeen van narigheid maar naar de tweede helft van Italie-Verenigde Staten kijken en anders kan ik altijd nog zo'n saaie film opzoeken. Er zijn er genoeg. Toch?

xxx Cel

Hoezo niet stoer????

Vandaag heb ik de vakantiefoto's opgehaald. Er zaten hele leuke tussen. Deze vind ik wel heel speciaal, aangezien het nog al eens voorkomt dat mensen zeggen: " Als je Rick hoort, dan hoor je jou praten." Of: "Je kan wel zien dat hij altijd met vrouwen is."
Nu is het inderdaad een jongetje met gevoel, niet zo'n vechtersbaas. En hij heeft niet het stekeltjeshaar wat je tegenwoordig moet hebben om erbij te horen. En nee, hij durft niet helemaal naar boven in het klimrek. Maar is dat nou echt zo belangrijk??
Voor mij niet in ieder geval. Ik vind hem super zoals hij is. Maar als ik deze foto zo zie dan vrees ik dat het niet lang meer zal duren voordat deze jongen ook besmet wordt met het 'stoervirus'.

Jaja, kleine jongens worden groot.

xxx Cel

Waarom gaat zoiets altijd fout???

We zijn pas bezig geweest met de hypotheek. Niet echt schokkend zou je denken, maar in ons geval is het altijd zo dat als wij maar iets veranderen, alles gelijk fout gaat.
En ja hoor, ik kijk net even bij de bij- en afschrijvingen. En wat zie ik: Levensverzekering 1 is nog keurig aan het afschrijven.(Dat is ook de bedoeling.) Maar Levensverzekering 2 is ook maar vast begonnen(en dat was nou net niet de bedoeling) Dus de tussenpersoon gebeld, de bank gebeld. Je bent gelijk een uur kwijt en een informatiepakket wat je niet nodig hebt rijker. ("Maar Mevrouw het is alleen maar in uw voordeel hoor" ) M'n plannen om te gaan scrappen heb ik maar van tafel geveegd, dat gaat nu toch niet meer lukken. Ik moet zometeen Rick alweer gaan halen. Die is vanmiddag met de hele klas naar de speeltuin. Ik ben benieuwd zoveel zand hij deze keer weer in zijn broek heeft weten te proppen. Ik zet de stofzuiger maar vast klaar.
Ach zo blijven we bezig toch?

xxx Cel

Het is niet te geloven!!!

Ja hoor het is echt zover. Ik heb ook een blog gemaakt. Nooit gedacht dat het ooit zou gebeuren.
Maar ja, je moet met je tijd meegaan toch? Ik ben benieuwd of het wat voor mij is. Ik was nooit het type dat een dagboek bij hield of zoiets. Wie weet bevalt het me wel heel goed. De tijd zal het leren.

xxx Cel