dinsdag, september 19, 2006

Eindelijk weer wat Layouts

Hier zijn nog wat LO's die ik gemaakt had, maar nog steeds niet hier geplaatst had.






Sorry voor de weerkaatsing van het licht in de foto's.




En dan hier nog een iets oudere speciaal voor ome P. Hij heeft namelijk deze prachtige foto's gemaakt van de mannetjes.



xxx Cel

dinsdag, september 05, 2006

Een nieuwe verslaving.

Waren het eerst nog de Pokemonkaarten die mij af en toe tot wanhoop dreven, tegenwoordig word ik dagelijks geterroriseerd door een klein geel kereltje dat in bomen klimt, zwemt, springt, rent en vooral nog wel eens dood neervalt. Dit tot grote ergernis van Rick die met de controller van de playstation in zijn handen zit en het kleine gele kereltje bestuurt. Pacman heet het gele ettertje en ik word gek van hem. Nou ja eigenlijk kan Pacman er niet zo heel veel aan doen natuurlijk, maar hij heeft Rick compleet in zijn macht.
Het begon heel onschuldig hoor, het spelletje lag al een paar jaar in de kast. Ik had het voor mijzelf gekocht, maar kwam al snel tot de ontdekking dat ik er niet echt het geduld voor had. Rick zag het een paar weken geleden liggen en vroeg of hij het een keer mocht spelen. Ja hoor dat mocht best. Het is tenslotte een redelijk vredig spelletje zonder wapens en rondvliegende bloederige ledematen. Nou hij vond het direct geweldig. De besturing leek in het begin nergens op. Pacman ging alle kanten op behalve de goede en Rick bewoog zelf net zo hard mee op zijn stoel. Hij maakte de raarste bewegingen en zat soms zelfs achterstevoren op zijn stoel omdat Pacman zijn richting op moest lopen en hij kennelijk dacht dat dat beter ging als hij de controller dan aan de andere kant hield. Dat was zo grappig om te zien, ik heb er zelfs de videocamera bijgepakt. Maar toen begon de ellende, hij kreeg het steeds beter door. Behaalde zelf het einde van de levels en werd steeds fanatieker. Hij wilde alleen nog maar Pacman spelen. 's Morgens voor schooltijd, tussen de middag en 's middags uit school. Dat ik het daar niet mee eens was kon hij maar niet begrijpen. Dat ik laatst het apparaat uitgezet heb, omdat hij hysterisch aan het janken was omdat hij niet "over de lava" kon springen, heeft hij me tot op de dag van vandaag nog niet vergeven geloof ik. Maar maandag morgen was de grens bereikt. Ik werd wakker om een uur of zes 's morgens. Ik denk wat hoor ik toch? Heel zachtjes in de verte hoorde ik: Boink, boink, boink. Loop ik naar beneden, zit daar een jongetje in pyjama Pacman te spelen. Ik vertelde hem dat het daar nog veel te vroeg voor was en stuurde hem terug naar bed. Ruim een kwartier later hoor ik weer dezelfde geluiden van beneden komen. En ja hoor, hij zat er gewoon weer!!! "Ja mam, ik vond het al zo licht buiten het is heus wel ochtend." Nou dat was de druppel. Ik was het zat. Het ventje is gewoon verslaafd. Ik heb hem verteld dat hij de hele week geen Pacman mag spelen. Diep beledigd was hij. Hij riep trouwens nog wel dat hij het helemaal niet erg vond want nu had hij tenminste weer eens tijd om andere dingen te doen. Nou ik ben benieuwd.

xxx Cel