donderdag, augustus 24, 2006

Hij staat!!

Ja wel hoor het is gelukt. Afgelopen weekend hebben Patrick en zijn vader het voor elkaar gekregen. Het zevenhonderd kilo wegende bouwpakket is veranderd in een prachtige schuur(ook wel blokhut of chalet genoemd in de meest recente tv-reclame)Zaterdagavond stond hij al, maar op zondag moest de dakbedekking er nog op. Dat lukte pas 's middags aangezien de regen 's morgens met bakken uit de lucht viel. Patrick begon steeds wilder door het huis te ijsberen naar mate de regen langer aanhield en liep steeds vaker de schuur in om te kijken of het zeil de regen nog een beetje tegenhield. Toen bleek dat dat niet echt het geval was, werd hij helemaal onrustig en liep mopperend door het huis. Maar gelukkig ging later de zon weer een beetje schijnen en kon hij met een gerust hart het dak op. Het dakleer lag er gelukkig snel op. Nog even wat latjes ter afwerking en klaar was Pat. Ik verwachtte dus eigenlijk dat de rust nu wel weder zou keren, hmmm niet dus. Het enorme ding moest namelijk ook nog gebeitst worden. En wel zo snel mogelijk. En raad eens wie dat mocht gaan doen? Juist ikke. Pat moest weer aan het werk en had dus geen tijd. Ik dacht: Ach dat klusje klaar ik wel even. Nou dat viel me vies tegen. Maandag een paar uren staan beitsen. Daarna Dinsdag nog een uur of zes en toen was het hele ding eindelijk helemaal gebeitst. Voor de eerste keer wel te verstaan, hij moest dus zeker nog een keer. Maar van één ding was ik overtuigd, ik ging het de tweede keer niet doen. Zeker weer een keer al die kiertjes, randjes, hoekjes, latjes, plankjes, plintjes, naadjes en kopsekantjes langs met de kwast. Echt niet!!! Ik was er alleen nog niet achter hoe ik dit aan Pat ging vertellen. Maar wat bleek? Terwijl ik net zat te bedenken hoe ik het moest brengen als hij me zou bellen die avond, stond hij ineens in de achtertuin. Dat is op zich al heel leuk, maar het werd nog leuker toen ik hem hoorde zeggen dat hij woensdagochtend de tweede laag nog wel even kon aanbrengen voor hij weer moest werken. Ja, wat doe je dan, nou dan geef je hem gewoon een dikke knuffel!

xxx Cel

zondag, augustus 20, 2006

Maar hoe??

Iedereen kent in zijn of haar omgeving wel een of meerdere mensen die speciaal zijn. Waardoor?? Ja, dat kan verschillende redenen hebben. Maar één ding is zeker, ze hebben allemaal het hart op de goede plek. Zelf ken ik er ook wel een paar, maar er is er één, die nog specialer is. Dat vind ik toch zo'n bijzonder persoon. Hij houdt onvoorwaardelijk van zijn vrouw en kinderen. Veroordeelt nooit iemand, laat iedereen in zijn waarde. Soms tegen beter weten in.
Hij kent mij ook als geen ander, weet exact hoe ik in elkaar zit. Hij lacht zelfs om mijn slechte eigenschappen. Hij fungeert soms als een soort spiegel, ik herken mijzelf duidelijk in hem. Ik kan met al mijn problemen bij hem terecht. Hij weet altijd een oplossing. Ik zou echt niet weten wat ik zonder hem zou moeten.

Vandaar dat ik nu al drie jaar een beetje stuurloos ben, ik weet het allemaal niet meer zo goed. Doe ik de dingen wel goed? Maak ik de juiste beslissingen? Ik heb geen idee. Ik kan het niet meer vragen. Ik probeer het wel hoor iedere dag zelfs, maar er komt nooit antwoord. Als ik huil, is er geen schouder om mijn hoofd op te leggen. Althans niet DIE schouder die ik zo hard nodig heb. Als ik lach is hij er niet om met me mee te lachen. Ik heb mijn grote voorbeeld niet vlak bij me om af en toe even af te kijken.

Al wat er over gebleven is, is een groot gat in mijn hart. En dat gat doet pijn, heel veel pijn. Geen idee of die pijn ooit slijt, maar een ding is zeker nu nog niet. De tranen, ja die nemen inderdaad wel wat af, maar het gemis wordt tot op de dag van vandaag alleen maar groter. Ik kan niet zonder hem, maar ik moet wel. Dat wordt van mij verwacht. Zo is het leven. Ik moet verder.
Zonder hem. Het mooiste mens dat ik ooit gekend heb, mijn lieve papa.

Ik mis je zo lieve schat.


Papa Jos

20-8-2003 20-8-2006

maandag, augustus 14, 2006

Hectisch weekje

Het is gewoon al meer dan een week geleden dat ik hier het laatste stukje geschreven heb.
Maar het is dan ook een vreemde week geweest. Alles kwam tegelijk. En dan heb ik het niet over leuke dingen. Patrick haalde vorige week zondag de kast uit de gang weg om plaats te maken voor een nieuwe. Nou dat viel niet mee, zijn vader had die kast gebouwd en het bleek een redelijk stevige constructie te zijn. Nadat de kast zich eindelijk gewonnen had gegeven, zag hij dat er van de vloer onder de kast niet veel meer over was. Weghalen dus maar. Maandag vrijgenomen om een nieuw stuk vloer te leggen en dinsdagmiddag zat hij al helemaal klaar om aan het werk te gaan. Hij hoefde alleen nog maar even naar het toilet. Daar kwam hij tot de ontdekking dat er water tussen de achterwand en de vloer vandaan kwam. Nadat hij ook de rest van de week vrij had genomen(hij vertelde zijn planner dat hij een bouwkundig probleem had, waarop de man antwoordde:"Bouwkundig, je bedoelt bouwval.") ging hij direct op onderzoek uit en zag dat het water langs de buizen van de waterleiding naar beneden liep. Er bleek een haarscheurtje in een lasnaad gekomen te zijn na het verplaatsen van de wasmachine. Ach ja, dat kan gebeuren het is alleen zo jammer dat het behang en het verlaagde plafond uit de wc moest voor alles gerepareerd kon worden. Hierbij kreeg hij hulp van ome J. (nog hartstikke bedankt daarvoor.) De lekkage was gelukkig snel verholpen. Het laminaat op de overloop had de klus alleen niet overleefd. En of het nog niet erg genoeg was, kregen we ook nog een telefoontje dat de blokhut die we besteld hadden (1 dag ervoor!!!!??!!)al geleverd was. Of we die even op kwamen halen. Natuurlijk we hadden tenslotte toch niks beters te doen. Zaterdagochtend was Patrick dus op weg met een tractor en platte kar om het zevenhonderd kilo wegende pakket op te halen terwijl zijn vader alvast een plafond in het toilet maakte. Later hebben ze ook nog een nieuw tegelvloertje in het toilet gelegd. Die hadden we er ook maar gelijk uitgesloopt, we waren nu toch bezig. We wisten alleen niet dat het zo moeilijk zou zijn om aan zwarte en witte tegeltjes te komen. Na vijf bouwmarkten gebeld te hebben moest Pat ze helemaal in Hoofddorp halen. Het was trouwens wel de moeite waard want ze staan schitterend in het toilet. En nu is het dus maandagavond. Pat is inmiddels weer aan het werk, het toilet ziet er al redelijk uit, de gang is echter nog kastloos, de overloop gedeeltelijk laminaatloos en in de tuin ligt onder een groot zeil een bouwpakket van zevenhonderd kilo. Ik ben benieuwd wanneer alles klaar zal zijn. Ik wacht het maar rustig af.

xxx Cel

zaterdag, augustus 05, 2006

Ricks wortel tic

Ik weet niet wanneer het ontstaan is. Waarschijnlijk toen hij zijn eerste potje olvarit kreeg. Maar een ding is zeker, sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Rick en de worteltjes. Wat hij nou zo fantastisch vindt aan die oranje sprieten is mij geheel onduidelijk, maar dat het hier om een speciale band gaat, staat buiten kijf. Al een paar jaar lang krijg ik steevast hetzelfde antwoord wanneer ik vraag wat Rick graag zou willen eten die avond. "Wottels(Hij spreekt de 'r' niet altijd even duidelijk uit) met aadappeltjes en vissticks." Om er vervolgens nog aan toe te voegen dat hij het geheel ook nog geprakt op zijn bord wil met een beetje jus. Nou ben ik de beroerdste niet dus krijgt hij heus elke week een keertje wortels voorgeschoteld, maar eigenlijk is dat niet voldoende voor Rick. Hij wil elke dag wortels en begrijpt absoluut niet dat er mensen zijn die daar niet aan moeten denken. Laatst zei hij: "Maar mam, jij hebt toch weleens een bril op?" "Ja" zei ik. "Nouhou, als je heel vaak wortels eet hoef je die niet meer op, want wortels zijn heel goed voor je ogen." Ik vertelde hem dat mijn ogen waarschijnlijk niet meer gered konden worden door een paar worteltjes en wonder boven wonder legde hij zich daarbij neer.
Hij had namelijk al iets anders verzonnen om toch vaker aan een bord worteltjes te kunnen komen. Hij logeert namelijk nog wel eens bij oma. En als hij daar blijft, krijgt hij altijd worteltjes. Oma is namelijk al lang blij dat ze dan zeker weet dat ze niet voor niets staat te koken. Van de week had Rick ook bij haar gelogeerd en ze vertelde me toen ik hem kwam halen dat Rick aan haar had gevraagd vooral niet aan mij te vertellen dat hij worteltjes bij haar had gegeten. Toen ze vroeg waarom ze dat niet aan mij mocht vertellen zei hij: "Mama had ook al worteltjes voor me gekocht. Als ze weet dat ik ze bij jou al op heb, krijg ik ze vast niet meer." Hmm, volgens mij neemt deze verslaving toch ernstige vormen aan, hij begint nu al dingen te verzwijgen om toch aan zijn portie te komen. Hij heeft deze verslaving trouwens niet helemaal van een vreemde, want zijn vader begint ook altijd heel blij te kijken bij de mededeling dat de pot worteltjes schaft.
Al gaat het bij Pat toch meer om de vissticks en dan vooral het aantal vissticks. Hij schijnt vroeger toch wat vissticks tekort te zijn gekomen want hij vertelt zijn moeder altijd dat hij nu veeeeeel meer vissticks krijgt dan vroeger. Kleine Josh heeft ook geen enkele moeite met een bordje wortels. Hij begint ook gelijk te gillen en te wijzen als hij de oranje inhoud ziet. Ik zou willen dat ik dat ook had. Dat ik ook blij kon worden van een bord wortels. Maar het lukt me echt niet. Ik vind ze vreselijk. Ik heb ze vroeger al zo vaak moeten eten omdat mijn lieve broertje ook bijna niks lustte dat ik ze niet meer kan zien. De ergernis begint al bij het schoonschrapen. Overal die vreselijke oranje natte kleddertjes. Ze zitten aan je mes geplakt, op de muur, aan de pan en op je kleren. Afschuwelijk. Maar ja het is voor het goede doel. Telkens als ik ze op tafel zet heb ik drie gelukkige mannen aan tafel. Daar heb ik wel wat voor over. Maar morgen krijgen ze ze niet, dan eten we lekker iets anders.

xxx Cel

woensdag, augustus 02, 2006

Weer een nieuwe



Gisteravond heerlijk gescrapt. Ik vind het resultaat zelf niet slecht. Maar het zijn dan ook wel echt mijn kleurtjes.

xxx Cel