Maar hoe??

Iedereen kent in zijn of haar omgeving wel een of meerdere mensen die speciaal zijn. Waardoor?? Ja, dat kan verschillende redenen hebben. Maar één ding is zeker, ze hebben allemaal het hart op de goede plek. Zelf ken ik er ook wel een paar, maar er is er één, die nog specialer is. Dat vind ik toch zo'n bijzonder persoon. Hij houdt onvoorwaardelijk van zijn vrouw en kinderen. Veroordeelt nooit iemand, laat iedereen in zijn waarde. Soms tegen beter weten in.
Hij kent mij ook als geen ander, weet exact hoe ik in elkaar zit. Hij lacht zelfs om mijn slechte eigenschappen. Hij fungeert soms als een soort spiegel, ik herken mijzelf duidelijk in hem. Ik kan met al mijn problemen bij hem terecht. Hij weet altijd een oplossing. Ik zou echt niet weten wat ik zonder hem zou moeten.

Vandaar dat ik nu al drie jaar een beetje stuurloos ben, ik weet het allemaal niet meer zo goed. Doe ik de dingen wel goed? Maak ik de juiste beslissingen? Ik heb geen idee. Ik kan het niet meer vragen. Ik probeer het wel hoor iedere dag zelfs, maar er komt nooit antwoord. Als ik huil, is er geen schouder om mijn hoofd op te leggen. Althans niet DIE schouder die ik zo hard nodig heb. Als ik lach is hij er niet om met me mee te lachen. Ik heb mijn grote voorbeeld niet vlak bij me om af en toe even af te kijken.

Al wat er over gebleven is, is een groot gat in mijn hart. En dat gat doet pijn, heel veel pijn. Geen idee of die pijn ooit slijt, maar een ding is zeker nu nog niet. De tranen, ja die nemen inderdaad wel wat af, maar het gemis wordt tot op de dag van vandaag alleen maar groter. Ik kan niet zonder hem, maar ik moet wel. Dat wordt van mij verwacht. Zo is het leven. Ik moet verder.
Zonder hem. Het mooiste mens dat ik ooit gekend heb, mijn lieve papa.

Ik mis je zo lieve schat.

Papa Jos

20-8-2003 20-8-2006