Gisteravond waren de jongens iets later naar bed gegaan dan anders. We waren nog even bij mijn schoonouders langs geweest en als je dan even zit te kletsen gaat de tijd snel. Thuisgekomen hebben we Rick en Josh snel naar bed gebracht en zijn lekker op de bank gaan zitten. Een uurtje later zegt Pat: "Het lijkt wel of ik Rick hoor." Hij loopt even naar boven en komt vijf minuten later weer naar beneden. "Ik weet het niet hoor, volgens mij huilde hij gewoon in zijn slaap." Een half uur later horen we weer gejammer van boven. Ik loop erheen, doe het licht even aan en Rick kijkt half slapend op. "Waarom huil je nou steeds jochie?" vraag ik hem.
"Weet ik veel!" antwoordt hij, terwijl hij zich omdraait in bed en zijn ogen weer dichtdoet. Hij lijkt niet van plan daar nog iets aan toe te voegen dus ik ga maar weer naar beneden. Als hij na een tijdje weer begint te huilen, begint het toch een tikkeltje irritant te worden. Ik vraag aan Pat of hij Rick even mee naar beneden wil nemen. Misschien droomt hij eng, of is hij bang. Ach soms helpt het gewoon om nog heel even beneden te zitten bij papa of mama op schoot. Hij komt snikkend binnen, vertelt de meest fantastische dingen die hij (zogenaamd) heeft gedroomd en zegt dan plotseling: "Mijn oor doet er helemaal pijn van mama." Aha, nu weet ik waar hij om lag te huilen in zijn slaap, hij heeft oorpijn. Hij wist dat alleen zelf nog niet. Ik geef hem snel een kinderparacetamol en een paar neusdruppels en na een paar minuutjes begint hij weer te gapen.
Ik breng hem weer naar bed en we horen hem niet meer. Vanmorgen was hij weer helemaal de oude. Gelukkig.
xxx Cel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten