Schoolreis

Ja hoor vanmorgen was het zover, Rick ging op schoolreis en ik ging ook mee. In alle vroegte hadden we ons allebei in een kanariegeel shirt gehesen met de naam van de school erop en waren er helemaal klaar voor. Josh werd bij oma afgeleverd en wij gingen bepakt en bezakt richting school. Daar aangekomen zette ik de al direkt loodzwaar aanvoelende tas op een tafeltje en ging op zoek naar de kaartjes die ik op "mijn kindjes" moest spelden. Dat bleken heel verrassend blauwe klompjes te zijn. (Hoe verzinnen ze het???) Zo de kaartjes had ik alvast nu de bijbehorende kindjes nog vinden, en nog belangrijker, ze zo gek krijgen dat ze even stilstaan zodat ik ze het kaartje op kan spelden zonder permanente schade aan te richten. Ondertussen kreeg ik gelukkig hulp van mijn "collega-moeder" B. (ook in kanariegeel natuurlijk) met wie ik samen een duo vormde. Na een paar minuten was het ons gelukt onze acht kindjes een blauw klompje op te spelden. Zij gingen weer netjes in de kring zitten en wij vluchten met de tassen naar de gang waar we samen met de rest van de kanariegele moeders zouden wachten tot onze kleine "klompjes" naar buiten zouden komen. En ja hoor na een minuut of tien kwamen onze blauwe klompjes de gang op, luid zingend: ♪♪We zijn er biijijijijijnaaaaaa, we zijn er bijijijijijnaaaaa!♪♪ (De kleine optimistjes) en vertrokken we richting bus. De achterste bus welteverstaan. Dat werd ons nog nageroepen. Aangekomen bij de bussen één straat verder bleek 'de achterste bus' een rekbaar begrip, want is dat de bus die achteraan staat maar als eerste weg gaat rijden of is het de bus die vooraan staat maar als laatste weg rijdt. Het bleek de eerste optie te zijn en nadat we zeker vier keer geteld hadden of alle acht de blauwe klompjes aan boord waren vertrokken we richting het bos. Nog voordat we de straat uitwaren hadden de meeste kinderen hun mondjes al volgepropt met snoepjes, lollies en kauwgom. Dit tot ergernis van enkele juffen. Bij het bos aangekomen liepen we in één lange stoet kanaries naar een grote open plek in het bos waar we allemaal picknickkleedjes verspreidden om met onze groepjes te gaan zitten. (Nou ja zitten, dat was nou net het enige wat onze blauwe klompjes niet van plan waren.) Wel kwamen ze ons om de vijf minuten vragen waarom ze nog niet mochten gaan eten want ze barsten echt van de honger. Zelfs Rick! Dit tot grote verbazing van mij aangezien ik normaal nog geen halve boterham in Rick weet te krijgen, zelfs niet na dreigen en omkopen ;) Gelukkig wisten we ze net lang genoeg uit de buurt van hun broodtrommeltjes te houden tot het eerste spel begon. We moesten met onze blauwe klompjes in kanariegele shirts nummers gaan zoeken die verstopt waren in het bos. Bij die nummers lag dan iets 'verstopt', als je het gevonden had, moest je naar een juf gaan en vertellen wat er bij dat nummer hoorde. Het grappige van het spel was wel dat ieder groepje de nummers in een andere volgorde moest zoeken. Wij hadden gelukkig de logische volgorde van 1 tot en met 10, maar ja het zoeken valt niet mee als alle acht je klompjes een andere richting uitschieten. Het had echter ook een voordeel want bijna alle klompjes hadden een nummer met bijbehorend voorwerp gevonden. We konden dus al vrij snel vlakbij de juf blijven staan en gewoon iedere keer een andere klompje in haar richting sturen met het volgende nummer en bijbehorende voorwerp zonder weer opnieuw te hoeven gaan zoeken. Dat spel hadden we dus vrij snel afgerond zonder overigens een klompje kwijt te raken onderweg. Dit tot grote opluchting van B. en mij, onze communicatie was ondertussen namelijk beperkt tot het tellen van blauwe klompjes en elkaar de aantallen doorgeven. Wanneer het aantal lager was dan acht, keken we welk klompje hem was gepeerd en zetten vervolgens de achtervolging in. Gelukkig iedere keer met succes. Na dit geweldige spel was het etenstijd en de juffen hadden bedacht dat dit dan ook gelijk een rustmoment zou zijn. Dus alle moeders ( en enkele vaders) werden geacht hun klompjes op het picknickkleed te houden voor minstens twintig minuten. Nou je begrijpt het al de verschrikkelijke honger van een uur daarvoor was spontaan verdwenen op het moment dat ze moesten gaan eten en wij zaten daar met acht verontwaardigde klompjes die het werkelijk belachelijk vonden dat ze niet gewoon in het klimrek mochten gaan hangen of van de glijbaan konden. Na ongeveer tien minuten zijn we dus maar met onze acht richting toilet gelopen zodat we een excuus hadden dat onze klompjes van het kleed af waren. Tegen de tijd dat wij terugkwamen waren er inmiddels al heel veel klompjes ontsnapt van hun picknickkleedjes en baanden wij ons een weg door allemaal rondrennende kanariegele shirtjes. Op zich goed te doen ware het niet dat een heleboel kanariegele shirtjes gewapend waren met flessen water en supersoakers wat toch een risico met zich mee bracht.
Onze klompjes wilden dat natuurlijk ook dus we ontdeden ze van overbodige kleding en daar gingen ze richting kraan om hun flessen en waterpistolen te vullen. Ik geloof dat dat het moment was waarop ze het pas echt naar hun zin kregen. Zeker wanneer ze weer eens een fles water leegden in de nek van één van hun juffen. Maar ja aan alle pret komt een eind, dus voor de honderdste keer deze dag verzamelden we onze klompjes weer, hesen ze in hun kanariegele shirts en propten alle overige spullen weer in de tassen, die vreemd genoeg nog zwaarder leken terwijl er toch al heel wat snoep en drinken verdwenen was. Dan weer terug de bus in na weer onderweg minsten tien keer tot acht te hebben geteld, drie veters te hebben gestrikt, twee keer een huilbui te hebben gesust, en vier keer een vechtende kluwe kanariegele blauwe klompjes uit elkaar te hebben gehaald. Onze taak zat er dus bijna op, alleen nog even op de grond van de bus liggen zodra we school naderden zodat alle ouders dachten dat we niet meer in de bus zaten en daarna snel naar huis. Al met al een heerlijke dag!!!!!!!! Zeker voor herhaling vatbaar.

xxx Cel